Casus: Dddddaarom doe ik niet mee.

Sam (12) gaat na de zomervakantie naar de middelbare school. Sam stottert al vanaf zijn kleutertijd. In het begin stotterde de hij veel meer, dan maakte hij best wel veel her-her-her-herhalingen die sommige klasgenoten dan weleens nadeden. Deze herhalingen verdwenen op den duur, maar daarvoor in de plaats kwamen vvvvvvverlengingen. Soms had hij een blokkade, dan kon hij er helemaal niet uitkomen en raakte hij behoorlijk in paniek. Hij had van die dagen dat hij ’s morgens al voelde dat het die dag niet goed zou gaan met het spreken. Op zulke dagen hield hij zich afzijdig in de groep. Hij stelde geen vragen, stak zijn vinger niet op, ook als hij het antwoord wist. En als de juf hem dan toch iets vroeg, dan haalde hij z’n schouders op en zei dan “Weet niet.” Gek genoeg merkte niemand op dat hij niet zei “Ik weet het niet.”
Sam werd steeds beter in het vermijden van zijn stotteren, hij gebruikte allerlei stopwoordjes waarop hij niet stotterde, liet moeilijke woorden weg en verving allerlei lastige woorden door synoniemen. Ook gooide hij de hele zin wel eens om als hij een stotter voelde aankomen. En als het niet lukte dan schakelde hij zijn geheime wapen in: zwijgen.
Het lukte Sam steeds beter zijn stotteren verborgen te houden.
De juf van groep 8 vond Sam een ideale leerling, hij was slim, lette altijd goed op en kletste niet veel. Maar soms kreeg ze toch geen hoogte van hem, dan was hij afwezig en leek hij opeens toch niet zo slim. Zijn klasgenoten lieten Sam als hij zo’n stille bui had maar links liggen. Ze vonden hem dan een beetje ‘raar’ doen. Toch was Sam redelijk populair want hij was erg goed in sporten. Op het veld was hij vaak de aanvoerder en gaf hij iedereen aanwijzingen. Sam begreep zelf niet zo goed, waarom hij dan helemaal geen last van zijn stotteren had. Dat maakt hem ook niet uit, hij genoot ervan. Evenals die avond van de afscheidsmusical. Sam had de hoofdrol gekregen en speelde en zong met verve. Ook dit ging zonder stotteren. Bij zijn ouders sprak Sam eigenlijk altijd wel zonder stotteren, zij hadden het idee dat hij eroverheen was gegroeid. Niemand wist op den duur dat Sam een groot geheim met zich meedroeg. Een geheim dat hij meenam naar de middelbare school.
Het begon op de 1e dag waarop hij zich moest voorstellen voor de klas….
Toen hij eenmaal aan de beurt was stokte zijn adem, klopte zijn hart als een razende, voelde hij het bloed naar zijn hoofd stijgen. “Iiii, mmmmmijn nnnnnnaam is Ssssssssam.” Sam ervaarde het als een ontmaskering. Zijn verborgen stotteren was boven water gekomen. Hij sprak met zichzelf af dat hij dit nooit meer wilde meemaken en besloot geen risico’s meer te lopen om zo te stotteren. Het was het begin van een heel moeilijke periode voor Sam. De hele middelbare schooltijd had hij angst om te stotteren, angst om te praten, angst om te participeren. Niet alleen op school, maar ook daarbuiten. Hij deed liever niet meer mee dan dat hij zou stotteren.

Een gedicht van een stotterende puber.
woorden die blijven steken
niet willen komen
woorden gedragen door emotie
wij helpen je dragen

soms kost het moeite
om de juiste manier te vinden
de juiste woorden zodat jij niet stotteren gaat
voortdurend die angst
ben ik al die woorden wel waard

een uitweg vinden...om niet te hoeven praten
een excuus zo nep.. dat ik er zelf van schrik
de ergste vorm van stotteren is...
als je niets zegt


Naam bekend bij NFS